And olsun!
Mühürlü bir yaradır, kabuğunun altında kanayan ve gizemli.
Kavruk tenim, sözlerim ağlak, gözlerim nemli,
Saçlarımdır yürüyen aşka, aşkınlığa uzanan dirgenler gibi.
Göğsümde tüneyen karanfil kokusu, orkidenin gizemi, gülün mavisi…

Ben yağmurum, ey sevgili.
Saçlarından, gürbüz bir selam gibi şakaklarına süzülen.
Alkışlar yüreğime taşır gök kubbenin kükreyişini.
Göğün heyecanıdır, göğsüme saplanan yıldırım misali.

Dökülen kan değil semadan, bizimkisi savaş bile değil sevgilim.
Bir kaçış, bir çıkmaz, kayboluş, titreyiş veyahut acı bir inleyiş…
Hücum sesi, varoluş, bir varış, Mevla’dan isteyiş bizimkisi.

Ben ışığım, sevgilim.
Ahengini derin, yeşil gözlerinden kopardığım.
Gönlünün taşralarında yoğurulur kaderim.
Ey dünyama cennet kokuları salan güneş,
Acizim, muhtacım, noksanım ve yorgunum sevgilim.
Öyle ki yorgunluğum yaman ağrılar berkitir benim.
Tenimde patlayan varlığın, nice gelişken dehlizler eskitir.

Ben rüzgarım, sevgilim.
Geceleyin, suskun suları demleyen.
Bulutlar taşır, çağıldarım en gizil kıvrımlarına.
Olanca vaveyla da çengeller takınıp onulmaz yamaçlarıma,
Alıp gittiğimsin, yaman bir sevda uğruna.
Ah sevgilim!
İşte böyle bir sevda uğruna…

Ben geceyim, sevgilim.
Ve gecenin karanlığıdır gömleğimi zorlayan.
Keşfedilmeyi bekleyen kozmik evrenler.
Ben ki katrandan umut sağan, karardıkça yanaşır suretin, sokulur sınırlarıma ezelden,
Vay ben ki sesinden kasırgalar doğuran meneviş.
Devinip göverdiğimsin, varlığınla yitip gitmek dahi olsa bu sevdanın sonunda.

Ben toprağım sevgilim.
Yeniden çapalanan tenime değerse ellerin,
On verir, yüz verir, bin verir sevmeye meyyal yerlerim.
Velhasıl ben sevince sevgilim.
Ummanların esrarı içime boşalır.
Nihayet sen sevince sevgilim,
Adım, adının tam üstüne yazılır…

Murat Hanay