Garip geliyor artık,
Yaşadığım bu dünya…
Her mutluluğun sonu,
Acı…
Her acının sonu da,
Zaten acı!
Sevmek mi?
En derinden,
En gözü karası…

Nedeni bilinmiyor ama,
Dökülüyorlar zamanla.
İradesiz,
Ruhsuz.
Ve duygusuzlaşan bir kalbin karşısında…
Nefret mi?
Belki de en yüzeyseli,
En basit olanı.
Ama büyüyorlar zamanla…
Hep uğranılan kahpeliklerin karşısında.
Hani derler ya: “İnsanlar iyi şeylere layıktır.” diye…
Hayır!
Hayır!
İnsanlar iyiliği göremeyecek kadar kör,
Şükredemeyecek kadar da nankördürler…
Neticede her şey boş geliyor artık,
Bana ve yaşadığım bu zamana.
Şimdi ruhuma bakmakta olan,
Nice kahpe yüzlere ve kahpe kalplere küskünüm.
Sanıyorum ömrüm boyunca da hep küskün kalacağım…

Nazir Dönmez – Ömer Büyükyenigün