Seni sevmek
yemyeşil meşe ormanlarının hayâliyle
akşam alacasında
bir serin, bir diri, bir vurgun rüzgâr olup
dallardan, yapraklardan
leylî hışırtılarla geçmek demek.
ve demek gerek ki belki
bu gözlerindir…

Seni sevmek
bir yaz sıcağında serçe kuşunun
gagasıyla oynayıp durduğu
daneyim demek.
ve demek gerek ki belki
senin ellerinde
bu yüreğimdir…

Seni sevmek
dağın eteğine bırakıp sıcak soluğu
bir alev harmanını salmak yeryüzüne
kül etmek demek bu cabbar sensizliği
bir buse kondurup sevda parmaklarına

ve demek gerek ki belki
böyle sevilir…

Seni sevmek
ten deryalarında çırpınıp asi dalgalarla
tuz göllerinde kavrulmak
rüzgârınla senin savrulmak demek.

Seni sevmek
sesini
altınlar, gümüşlerle süsleyip her kelimeni
hamaylı gibi takıp boynuma gezmek demek.
ve demek gerek ki belki
düşlerimin ortasında akan ırmağa dönüp yüzümü
bu yüzündür…

Seni sevmek
böyle
gizli
tutkun
ve görmeden…
İşte hepsi bu!

Cumali Ünaldı Hasannebioğlu