Bazen aramak çok kolay her şeyi, herhangi bir yerde. Çok zordu bazen de bulmak, hiçbir şeyi çarpanlarına ayrılmış hayatın hiçbir yerinde.
Ortak kaderimizi bulmak adına, o bilinmezli raylardan rastlantıyla teğet geçmemiz, belki de bir katarın o soğuk, birazda karanlık kompartımanlarında yansımalarımızın kesişmesi gerekti. Kimi zaman yaklaştı çizgilerimiz bizliğimize, kimi zaman da ayrık durduk ve dahi kendiliğimize. Aramakla bulunmayacaksa da, bulanlar daima arayanlardır. Olasılıklarının değer kaybettiği anda vuslatın, bir rastlantıya emanet etmiştim seni. Şimdi bir olanaksızlığın kıvrımlarına ekliyorum. Kimseye söylemedim beklediğimi ve beklediğim yeri. Sözünü etmediğim her şeyi, şimdi senin için terk ediyorum.
Umudunu yitirme sevgilim. Sakın umudunu yitirme. Buluşacağız elbet seninle. Hem de gökyüzünde, bir gün, gökyüzünün o derin maviliğinde. O sakin beyazlığa en son adımda yaslayacağız, günü geçmiş umutlarımızı. Ertelediğimiz aşkımızı sonsuz bir aydınlığa taşıyacağız. Yok olduğumuz yerde bulacağız aslında yoksul varlığımızı. Sakın umudunu yitirme…
Ne kadar umut biriktirdiysek cebimizde tüketeceğiz, tüketmeliyiz. Yoksa vuslata yine gecikeceğiz. İnsanın kazancını harcadığı gibi tüketeceğiz geleceğimizi ve tükeneceğiz. Tükeneceğiz sevgilim. Zaten hep söyledim, insanın daha çok kazanmasının hiç bir önemi yok, eğer kazandıkları kazanmaya değer bir şeyi almaya karşılık gelmiyorsa. Her an daha az kazanmalıyız bu yüzden parayı da, umutları da, düşleri de… daha çabuk tüketebilmek adına. Böylelikle son güne birlikte varmalıyız. Bizi zehirli bir boşlukla ayrı tutan, her an hasretin dayanılmaz ıstırabını eklemlerimize ekleyen, vuslata koştukça kalbimize acı dolu çengeller tutturan, bu yozlaşmış arazide kalmamıza neden olabilecek tek bir umudumuz dahi kalmamalı. Ortak bir kıyameti değil, kendi küçük kıyametlerimizi bulmalıyız sevgilim. Bulduğumuzda kıyametimizi tüm uzuvlarımız çekilecek. Ellerimiz çekilecek sevgilim. Dilimiz ve gözlerimiz. Dudaklarımız da çekilecek derinlere, kalbimize doğru. Bedenimiz çekilecek sevgilim ve söyleyecek hiçbir şeyimiz kalmayacakmışçasına sözlerimiz tükenecek. Ve dahi aklımız çekilecek. Salt bir kalpten ibaret kalacağız. Ve biz buluştuğumuzda seninle sevgilim, eksildiğimiz kadar tamamlanıp, bulutlara bağışlayacağız kırgınlıklarımızı. Bulutlar kararacak ve aşksız kalplerin üzerine yaralanmışlıklarımız yağacak.
Elbet bir gün buluşacağız sevgilim, seninle. Ve buluştuğumuz yerde insanlar olmayacak. Herkes insanlığını üzerinden çıkarmış, çıplak bir kalpten ibaret kalacak. Gece çöktüğünde yatağa teslim ederken ki gibi zihnimizi, çekildiğimiz de kendimizden, diğer tüm insanlarda çekilecek kalplerine, en derinden. Korkular olmayacak gittiğimiz yerde ve korkulanlar. Ellerimiz buluşmayacak ve dudaklarımız… gözlerimiz değmeyecek birbirine ve sözlerimiz dahi olmayacak. Zaman akmayacak bildiğimiz gibi, lakin durmayacakta aynı zamanda. Zamansız yaşanacak her şey, her şeyin anlamını tam olarak bulduğu bir mekanda. Sonsuzluğun girdabına tutunacağız sevgilim. Buluşacağız seninle, emanet edildiğimiz yerden sıyrılıp, gökyüzünün o derin maviliğinde.
Ve şimdi tüm sezmişliğimle seni bekliyorum sevgilim, sözün bittiği yerde…
Murat Hanay / 17.07.2011
