Uyanıyorum…
Bir zelzele sabahı.
Uyanıyorum alacakaranlık, uyanıyorum güneş.
Uyanıyorum dört duvar, rüyalarım, ey kalbim.
Uyanıyorum sabah, bir göz kırpışıyla hayata.
Bir ezan sesi, bir salâ, gecenin ölümü…

Güneş ufku aydınlatsa da, ruhum çözülüyor başıboşlukta.
Nefse teslim oluyor, yaşayıp da hatırda kalmayan o yerden ve zamandan.
Bir çekişme ve hengâmede aynaya söyletiyorum yalanlarımı.
Sonra sahte bir gidiş atıyorum, kapı aralığından.
Oysa ölmeye yakın bir hasret mahkumuyum ben, gönül darlığından.

Uyanıyorum kendini bilmez zamanlara.
Uyanıyorum aşktan ve dahi aşksızlığa.
Uyanıyorum düş krizlerimden karadan da kara karanlığa.
Oysa ben güneşi geceye katanlardanım…

Ya bir şiir olmak var kaderimde; ya da bir şair.
Ya bir sevdaya tutulacağım, ya da aşkı ben kendim yazacağım…

Murat Hanay / 28.09.2011