Terk etmek geçmişi, terk etmek geleceği, anıları, hayalleri, beklediklerini, bekleyenleri, dünü, bugünü, yarını… tüm içsel varlığını terk etmek bir boşluğa. Ne mümkün dönebilmek karanlığa veyahut toprağa. Yalnızlığa ulaşacağını sanır insan terk edende. Ama bir tohum sanma kendini, toprak konuşacak seninle. Arama yalnızlığı başka yerde. Seyret ve sus… ve yalnızlık yalnız(ca) Allah’a mahsus… ve yalnızlık senden başkaları varsa değerlidir… yalnızlık aslında düşlerinde varlığın izlerini silmektir. Yalnız olmak düşündedir insanın ve düşlemediği hiçbir zaman yalnız değildir insan… ve aslında yalnızlığın kendisi değildir yalnız olan… mutlak yalnızlık dedikleri şey, inanma sen; koskoca bir yalan! Bir şeylerden kaçmakla yalnız kaldım sanır insan… ama kimden kaçar insan ve kimi kaçırır? Ya kaçırdığınla birliktesin, ya da kendinden kaçtığınla ama her ikisinde de yalnız değilsin…

Gitmek! En derin kesiklerdi hayata atılmış ve izi kalmış, acıtmış… hiç unutulmamış… dilenircesine söylenir gidene, arkasından, sessizce… üzgün ve kederli olduğunu belli ederekten; gitme dercesine…

“Gidiyorsan…

İyi yanlarını da götür.

Zihnimdeki çizgisel cismini de.

Ayak izlerini de götür.

Sana ayarlı umutlarımı da götür.”

haykırılsa da… hiçbir şey kalmayacakmışçasına. Peki ya zihnin? Neyse… gitmenin gidemeyen tarafı ölmüş, giden tarafında bir terk etmişlik lekesi; ben katilim diyordu. Gitmek ayırmaktı bazen iki vücudu, arasını açmaktı aradaki o küçük boşluğun. Gitmek ayrılmaktı, bir son değil…

“Doğmak başlangıç değil, ezeli vardır.

Bir son değil ölmek, yeniden başlamaktır.”

ölmek değilse… gitmekte bir son değil! Boyut değiştirmekti gitmek gerçeklikte, bir umudun yıkımı, belki başka bir umudun doğuşuydu gitmek. Bazen de aslında hiç gidilmediğini bilebilmekti.

“Ayrılık, tek başına daha çok sevebilme ihtimalinin doğmasıdır, uzak olanı.”

ve öğrenir insan aslında hiç gidilemeyeceğini…

Murat Hanay / 18.06.2011